nie wypada inaczej zatytułować postu wobec rozpoczęcia Mistrzostw i nie ważne przy tym jak wielkim jestem kibicem i czy w ogóle nim jestem – wydarzenie takiej rangi, którego jesteśmy współgospodarzem staje się (chciał nie chciał) częścią codzienności 🙂 a mi to wcale nie przeszkadza, wczorajszy mecz oglądałam z Sylwią z przyjemnością i dużymi emocjami, a obroniony karny był momentem dla którego warto było oglądać ten mecz 🙂

Moja przyjaciółka, jadąc do mnie i przejeżdżając koło naszej strefy kibica powiedziała że wzruszyła się jak usłyszała tych wszystkich śpiewających kibiców, mimo że sama na co dzień, podobnie jak ja, zdecydowanie woli siatkówkę. I coś w tym jest, atmosfera kibicowania udziela się chyba każdemu, nie trzeba być zapalonym znawcą piłki nożnej, dziś wszyscy są sercem z naszą reprezentacją, nawet jeżeli znają z niej dwa, może trzy… nazwiska (tak… mówię o sobie… 🙂 ). Jest w tym coś magicznego, na tyle że dziś do śniadania malowaliśmy sobie barwy narodowe na policzkach 🙂 a pisząc ten post oglądam sobie mecz Niemcy-Portugalia i nawet mnie to powoli wciąga 🙂

Jedno jest pewne i wiem to od wczoraj – nie da rady oglądać dwóch meczy jednocześnie. Przetestowałam – wczoraj w tv leciał mecz Polska-Grecja a w komputerze siatkarze walczyli w Brazylii z Kanadą… no i był mętlik, emocji jednak nie da się podzielić, Sylwia w pewnym momencie już nie wiedziała kto z kim gra… 🙂 Tym razem siatkarze (myślę że świadomi lekkiego odpływu kibiców) odeszli na dalszy plan, ale grali świetnie, pokonali Kanadę szybciutko więc zdążyli na drugą połowę meczu 🙂 Dziś pokonali też Finlandię 🙂 brawo chłopaki!

pozdrawiam