Witam serdecznie
Od nowego roku postanowiłam wrócić do tematu operacji bioderka Julci. Wiele rodziców pisze do mnie pytając jak wygląda cały pobyt w szpitalu bezpośrednio po operacji oraz przy ponownym przyjeździe na zdjęcie gipsów. Odpisując starałam się niczego nie pominąć, jeżeli o czymś zapomniałam, mam nadzieję że znajdzie się poniżej.
Będzie rzeczowo 🙂

Julka była operowana w Samodzielnym Szpitalu Klinicznym im. prof. Adama Grucy w Otwocku, na operację skierował ją prof. J. Czubak podczas wizyty kontrolnej w Warszawie w grudniu. Dowiedzieliśmy się wtedy że operacja odbędzie się w maju, o tym kiedy dokładnie mamy się stawić na oddział poinformowała nas telefonicznie pani z sekretariatu szpitala się kilka dni przed operacją.

Po przyjęciu na oddział Jula przeszła badania kontrolne, anastezjolog przeprowadził wywiad i została zapisana na operację już na następny dzień. Była operowana pierwsza więc już chwilę po 8 rano dostała tzw „głupiego jasia” czyli środek mający przygotować ją do operacji i ogólnego znieczulenia.
Operacja skończyła się ok 12, nie muszę mówić że były to dla nas wieki…
Gipsy Jula miała założone już na stole operacyjnym, najbliższą noc spędziliśmy na intensywnej terapii na sali pooperacyjnej. Tam Jula, ze względu na słabe wyniki miała dotaczaną krew i dostawała przeciwbólowo morfinę. Noc była ciężka, siedzieliśmy przy Julci na zmianę do rana, rano mogliśmy wrócić na oddział.
Zaraz po powrocie na oddział Jula miała dokładnie sprawdzony gips, tam gdzie był za ciasno nałożony został nacięty i poluźniony, lekarz upewnił się że w żadnym miejscu Julci nie uciska.
W szpitalu zostaliśmy tydzień, nie był to łatwy czas, Jula musiała przyzwyczaić się do gipsów i oswoić się z bólem po operacji.
Dostawała środki przeciwbólowe i rozluźniające, do domu wróciliśmy z zaleceniami ich podawania tak długo jak będzie trzeba.
A było trzeba długo. Julcia bardzo źle spała, budziła się z płaczem w nocy bardzo często przez blisko miesiąc, powoli już zaczynałam zapominać że potrafi spać całą noc…
Na szczęście dobry humor Julci w dzień kompensował mi te ciężkie noce i dawał energię na następne.
W połowie czasu z gipsami musieliśmy się zgłosić do poradni chirurgicznej, u nas na miejscu, na sprawdzenie rany pooperacyjnej i zmianę opatrunków (Jula na oddziale miała wycięte okienko w gipsie, odpowiednio potem zabezpieczone, przez które kontrola rany była możliwa).

I powrót na oddział – ten sam – po 6 niemiłosiernie dłużących się tygodniach w gipsach.
Kolejny pobyt w szpitalu był już zdecydowanie mniej nerwowy, mogłabym nawet zaryzykować twierdzenie że przyjemny. Pogoda była piękna, Szpital jest w lesie więc zaraz obok tarasu, na jaki mieliśmy wyjście z pokoju, było miejsce do spacerów wzdłuż pachnącego lasu 🙂

Prawie jak na wczasach uzdrowiskowych, zresztą takie podobno przeznaczenie onegdyś owej placówki było i zjeżdżali się do niej ludzie z całej Polski i nie tylko. Korzystaliśmy więc 🙂

Ale miało być rzeczowo 🙂

Zaraz po zdjęciu gipsów (Julka bardzo kiepsko to zniosła, konieczność zrobienia rtg na świeżo po zdjęciu gipsów była dosyć traumatycznym przeżyciem…) odwiedziła nas pani rehabilitantka która powoli rozćwiczała Julci nóżki i systematycznie kilka razy dziennie dawała nam instrukcje co i jak robić.
W takim np urządzeniu Jula ćwiczyła po kolei jedną i drugą nóżkę.

Tak przez kilka dni, na oddziale byliśmy od niedzieli do czwartku.
Możliwość posadzenia Julci do wózka po tak długim czasie i pojechania na wspólne śniadanie czy obiad było dla nas niesamowitym wydarzeniem 🙂
Z gipsów zrobiono łuski (rynienki jak mówił pan profesor) w których Jula miała spać ok miesiąca i które miały zapobiegać bolesnemu zginaniu kolan. Ponieważ nasza córcia bardzo źle znosiła spanie w takim usztywnieniu,(budziła się po kilka razy z płaczem i spała bardzo niespokojnie), skróciliśmy znacznie ten czas i już po tygodniu pozbyliśmy się łusek.
Julci wyszło to na dobre.
Wizyta kontrolna we wrześniu wypadła bardzo dobrze 🙂

Minęło 8 miesięcy od operacji, niedługo czeka Julcię kolejna – wyjęcie blach i śrub które pozostały w kości.
Dziś Julcia wróciła do pełnego zakresu ćwiczeń sprzed problemów z bioderkiem. Już powoli zapomnieliśmy o wcześniejszych ograniczeniach.
Operacja mogła być zrobiona wcześniej, co najmniej o rok i pewnie bioderko byłoby dziś idealne. I choć niej jest – kość jest w panewce pod kątem – to cieszymy się że operowane lewe bioderko ma się o wiele lepiej a z prawym nic się nie dzieje.

pozdrawiam 🙂