gipsy

Opublikowany 15 czerwca 2015 przez admin

Stały się tymczasowo nieodłącznym elementem naszej codzienności więc trzeba było się z nimi zaprzyjaźnić… 🙂
A nie jest to przyjaźń ani łatwa ani wzajemna… wydają się nie współpracować w wymiarze dla nas wystarczającym… 😉

Dlatego sporo czasu zajęło nam przyzwyczajenie się do nowej części garderoby Julci – z racji letniej aury często jedynej jaką ma na sobie ponieważ strasznie w nich ciepło. I dlatego teraz dopiero mogę sobie spokojnie o nich napisać bez tłumionej przez ostatnie dwa tygodnie (po kolejnej z rzędu nocy budzącej się po 10 razy z płaczem Julci) chęci pozbycia się ich w trybie tak pilnym co definitywnym…

Ale w tym wszystkim oczywiście nie o naszą ich akceptację chodzi, nie o nasze emocje. Najwięcej cierpliwości i tolerancji dla nowej sytuacji wykazuje oczywiście nasza dzielna Julcia. Gipsy zaczynają się niewiele niżej od piersi i sięgają do kostek na obydwu nóżkach. To spory kawałek i znacznie większa część ciała naszej córci. Ustaliliśmy przy okazji (trochę z ciekawości…) że ważą ok 8 kg. Rozpórka przy łydkach i wymuszone ustawienie w odwiedzeniu nie ułatwia całej sprawy choć jest oczywiście niezbędne do prawidłowego zrośnięcia się kości w naprawionym bioderku.

Julę czekają jeszcze 3 tygodnie w gipsach co daje nam półmetek drogi i nadzieję że połowa jaka została będzie tą lepszą.
A przesłanki do tego już są 🙂 Z soboty na niedzielę Jula miała pierwszą oficjalnie w całości przespaną noc 🙂 ileż to radości! 🙂 przez ostatnie trzy tygodnie nauczyłam się doceniać każdą godzinę snu, bo czasem na pełną pulę musiałam składać sen z blisko tygodnia… Jula na szczęście odsypiała sobie w ciągu dnia, ale i tak wyglądała na wymęczoną.
Tak jak do tej pory wieczór był czasem zapowiadającego się odpoczynku tak teraz przed zbliżającym się wieczorem zaczynałam mieć nerwobóle… Jula budziła się w nocy po kilka razy z płaczem, wystraszona i mówiąca oczami „mama pomóż!”… a ja niewiele mogłam pomóc… początkowo niezbędne były środki przeciwbólowe i dosyć mocne tabletki na rozluźnienie mięśni które przepisał nam lekarz przy wyjściu ze szpitala (na wyraźną moją prośbę…).
Ale dwa tygodnie podawania takich leków musiały się na Julci zacząć odbijać dlatego postanowiłam jej odstawić, na szczęście zaczęło się już robić troszkę lepiej.
Dzisiaj to już tylko wspomnienie które wywołuje nieprzyjemny skurcz żołądka…
Teraz jak sobie piszę Jula śpi słodko i mam powody spodziewać się że będzie tak przez większą część nocy 🙂

Opisując nasze doświadczenia z gipsem nie chcę straszyć, raczej uczulić i uzbroić w cierpliwość rodziców którzy mają przed sobą operację dziecka taką jak Julcia.

Trzymamy kciuki przede wszystkim za Amelkę i Julcię które niedługo będą miały operowane bioderka.

Przy okazji chciałam uspokoić tych którzy obawiają się że gips może uciskać ponieważ jest zbyt ciasno założony. Też się o to baliśmy, szczególnie że Julcia nie powie nam że gdzieś ją uciska. I tutaj bardzo miło zaskoczyło nas podejście w Szpitalu w Otwocku, choć to pewnie dla nich normalne procedury i nic nadzwyczajnego. Jak tylko Julcia wróciła na salę zjawił się przesympatyczny „pan gipsiarz” z zawsze wzbudzającą u mnie przerażenie piłą do cięcia gipsu (nota bene przy okazji dowiedziałam się że nie ma szans żeby piła zrobiła jakąkolwiek krzywdę, tnie tylko gips a skórę może najwyżej pogilgotać 😉 ).
Podginając, przycinając i rozcinając gips w miejscach gdzie mogło być zbyt ciasno, nie wyszedł póki nie był pewien że Julci jest wygodnie, zasięgając opinii lekarza gdy nie był pewien czy cięcie nie naruszy konstrukcji całości.

I jeszcze jedna gipsowa sprawa.
Przed wyjazdem zastanawiałam się nad zastąpieniem tradycyjnego gipsu lekkim. Naczytałam się o nim dobrych rzeczy, że lekki (oczywiście), że można w nim kąpać… nagła zmiana planów operacji spowodowała że nie zdążyłam się dokładnie dowiedzieć czy możemy ich użyć.
Ale spytałam pana gipsiarza.
Okazuje się że w przypadku tak dużej powierzchni gipsu absolutnie nie jest to zalecane, gips ten gorzej oddycha i jest o wiele bardziej sztywny gdyż zastyga bardzo szybko co uniemożliwia jego dokładne dopasowanie.

To tak gdyby ktoś się zastanawiał nad taką alternatywą 🙂

A na koniec trochę sztuki – jest gips są rysunki 🙂
Kuzyn Julci Igorek bardzo się zaangażował w upiększanie gipsów, wszystko sobie wcześniej zaplanował 🙂 Był kwiatek była wróżka w baletkach z kokardkami, wszytsko wg planu 🙂
A oto przebieg procesu twórczego:

Do tej pory gipsy wzbogaciły malowidła Wiki i Mamusi 😉

Na zdjęcie gipsów jedziemy do Otwocka 6 lipca, gdzie kilka dni zostaniemy od razu na oddziale rehabilitacyjnym.

pozdrawiamy 🙂

bioderko

Opublikowany 29 maja 2015 przez admin

Rekonstrukcja stawu biodrowego, osteotomia, fibrotomia, uwolnienie kończyn dolnych, metoda Degi, zwichnięcie czy podwichnięcie biodra, to hasła które wcześniej czy poźniej stają się tematem wiodącym dla większości rodziców dzieci z czterokończynowym dziecięcym porażeniem mózgowym w postaci spastycznej, stawiając ich przed decyzją o operacji.

Zaczynają się wędrówki po ortopedach, wywiady z rodzicami kto gdzie był, czemu tu a nie gdzie indziej…, a jak tamten lekarz…, a jak w tamtym szpitalu… I wreszcie – odkłądać operację czy nie, poczekać czy trzeba działać od razu…
Ponieważ u nas ten temat pojawił się jakieś 3 lata temu, zdążyliśmy już przez to wszystko przejść, przez konsultacje ortopedyczne w całej Polsce, początkowe odkładanie operacji, obserwowanie jak stan bioderka się pogarsza i w końcu decyzję o operacji w trybie „jak nie zrobicie tego w ciągu pół roku to może być za późno” .
Na co za późno? Na naprawę biodra – jego rekonstrukcję.
Strach o to, że się to nie uda bo głowa kości udowej jest zbyt zniszczona stał się codziennością.
Tylko dzięki cudownym ludziom jakich mam wokół siebie, powtarzającym\ch jak mantrę „nie martw się na zapas”, :”zobaczysz będzie dobrze”, „myśl pozytywnie”, nie straciłam głowy w oczekiwaniu na operację.

I udało się! 🙂

Od poniedziałku jesteśmy w Szpitalu Ortopedycznym w Otwocku, przyjechaliśmy planowo, 25.05, we wtorek Julcia miała operację, co sprawiło że na tegoroczny Dzień Matki dostałam cudowny prezent w postaci naprawionego bioderka naszej księżniczki 🙂

A wcale nie miało to tak szybko się zdarzyć.

Julcia, po wizycie w grudniu u prof. Czubaka w Warszawie, została skierowana do Szpitala w Otwocku na operację rekonstrukcji lewego biodra tzw. metodą Degi.
Miała ją poprzedzić operacja przygotowująca, polegająca na podcięciu ścięgien w celu rozluźnienia (tzw. „uwolnienia” ) nóżek ze względu na sporą spastykę.

Kiedy przyjechaliśmy na miejsce lekarz orzekł jednak że nie ma potrzeby wcześniej podcinać ścięgien, ponieważ spastyka nie jest aż tak duża.

I to już na początku była bardzo dobra wiadomość! 🙂 oznaczająca że Julcię czeka tylko jedna , a nie dwie operacje, że gipsy będzie miała nie łącznie 3 miesiące ale półtora! 🙂

Operacja trwała ok 3 godziny , strasznie się denerwowaliśmy, Julcia jechała na salę z uśmiechem nie wiedząc na szczęście co ją czeka.

Lekarze mieli jednak problem z umieszczeniem głowy kości udowej w panewce bo przykurcz okazał się większy niż zakładali, jednak dali radę więc decyzja o zaniechaniu operacji wcześniejszego podcięcia ścięgien ostatecznie okazała się słuszna a Julci oszczędziła mnóstwo stresu, bólu i niewygody:)

Jula wyjechała z sali operacyjnej w gipsie po pas, obolała i jeszcze półśpiąca.

Kolejny dzień i noc spędziliśmy na sali pooperacyjnej z intensywną terapią, było ciężko…

Była to walka ze spastyką i bólem. O ile z bólem bardzo skutecznie radziła sobie morfina, to wzmagała ona spastykę i w efekcie Julcia w ciągu pierwszej doby po operacji spała 2 godziny i spinając się co kilka sekund z grymasem bólu na twarzy przez resztę czasu.
Morfina była na tyle uspokajająca że nie płakała na szczęście, ale widać było że cierpi.
Środki rozluźniające mięśnie działały tylko na chwilę.

Ale to była pierwsza noc. Pewnie musiało tak być.

W chwilach załamania mogliśmy liczyć na przyjaciół którzy równie cierpliwie co konsekwentnie nie pozwalali nam na rozsypanie się.

Siedzieliśmy przy Julci na zmianę przez dzień i noc, aż rano wróciliśmy na salę, gdzie Jula miała już więcej spokoju – mieliśmy osobną salę ze swoją łazienką – to inwestycja która jest w trakcie pobytu w szpitalu bezcenna, dlatego przed przyjazdem już poprosiłam o jej zarezerwowanie na nasz pobyt.
Jula powoli oswaja się z gipsem, mało śpi, wybudza się przestraszona i często płacze, ale na spokojny sen możemy liczyć pewnie dopiero w domu.
Jest cały czas na lekach przeciwbólwych i rozluźniających mięśnie, już zdecydowanie lepiej działają i widać że przynoszą jej sporą ulgę. Dzisiaj przespała już kilka godzin więc i rano miała lepszy humor.

Teraz trzymam w ręku wypis pielęgniarski co jest krokiem w stronę domu 🙂 więc czas się pakować bo czeka nas jeszcze długa droga a jeszcze nie wymyśliliśmy jak my tą naszą ogipsowaną księżniczkę umieścimy w samochodzie…

pozdrawiamy

kleszcze… lucky Laki

Opublikowany 20 maja 2015 przez admin

Z ostatniego spaceru w Bażantarni (taki nasz lokalny las turystyczny) Laki przyniósł nie tylko mnóstwo rzepów, ale, jak się okazało kilka dni później, też kleszcza, jednego, wbił się centralnie między oczy.

Pognaliśmy od razu po zauważeniu do weterynarza bo trzeba się znać jak tego lokatora wyciągnąć nie ryzykując zdrowiem psa.
Lekarz wyciągnął i od razu wtarł Lakiemu odpowiedni preparat przeciwko kleszczom – nasz błąd, za długo czekaliśmy od ostatniego posmarowania.
Uświadomił nas przy okazji, że u cavisiów przebieg boleriozy czy bebejszozy (chorób przenoszonych przez kleszcze) jest wyjątkowo niebezpieczny ponieważ ta rasa ma z natury mniejszy niż inne psy poziom płytek krwi (normalnie jest ich ok 200 000. nasz Laki ma ok 30.000) przez co choroba która powoduje gwałtowny ich spadek jest dla cavlierów wyjątkowo niebezpieczna i nie rozpoznana w porę (czyli najlepiej w ciągu pierwszych godzin) może skończyć się śmiercią psa.

Zabrzmiało groźnie…
Na szczęście kleszcz nie zaraził niczym Lakuta, teraz trzeba tylko pilnować terminów kolejnych dawek preparatu.

Kilka dni później wyszłam z Lakim jak zawsze na dwór i spotkałam sąsiada, właściciela wesołego pudelka, którego zawsze spotykamy na spacerze. Tym razem Tofisia z nim nie było. Nie miał tyle szczęścia co Laki. Nie udało się go uratować po zarażeniu przez kleszcza.

Pilnujmy naszych pupilów, sami o siebie nie zadbają, mogą liczyć tylko na nas. Sezon wyjątkowo w kleszcze obfituje, a przecież jest mnóstwo skutecznych preparatów do stosowania co miesiąc, a dla zapominalskich obroże, działające pół roku.

pozdrawiam 🙂

termin

Opublikowany 13 maja 2015 przez admin

Na 25 maja Julcia ma wyznaczoną pierwszą operację w Szpitalu Klinicznym im prof. Adama Grucy w Otwocku, pierwszą z dwóch i teoretycznie tą „łatwiejszą” bo na tkankach miękkich.
Ale tylko teoretycznie, dla nas każda operacja to stres, los oszczędził Julce tej formy leczenia i dotychczas miała tylko jedną, kilka lat temu w tym samym szpitalu, polegającą dokładnie na tym samym także jesteśmy zaznajomieni z procedurami i tym jak wszystko będzie przebiegać przed i po.
Tylko nie zmniejsza to jakoś obaw…
Tym razem na tym się nie skończy, „uwolnienie kończyn dolnych” jak nazywana jest ta operacja, pozwolić ma na przygotowanie biodra do operacji właściwej czyli jego rekonstrukcji. I to jest nasz główny cel – naprawione biodro.
Mamy nadzieję że po wszystkim będzie mniej więcej w pierwszej połowie września, ale to zależy jeszcze od wielu spraw więc narazie skupiamy się na tym co nas czeka na bieżąco.
Efektu operacji też nie możemy być pewni, plan jest taki że bioderko będzie naprawione ale decyzję o tym w jakim stopniu będzie to możliwe podejmie lekarz już na stole operacyjnym. Żadne badanie diagnostyczne nie może dać nam jednoznacznej odpowiedzi wcześniej.
Czekamy więc i staramy się myśleć pozytywnie.

Od grudnia, czyli od wizyty u prof. Czubaka, który dał nam dużo nadziei na powodzenie operacji dałam sobie czas na to żeby nie myśleć i nie martwić się na zapas. Wyznaczenie terminu ten czas oficjalnie zakończyło – skąd wiem? – przez ten dziwny ścisk w żołądku na samą myśl o zbliżającym się wyjeździe do szpitala…
Obawy o których przez te kilka miesięcy, z pomocą męża i przyjaciół, nie myślałam za wiele, wróciły… tak jak wątpliwości przez które tyle tę operację odkładaliśmy.
Ale mamy jeszcze ponad tydzień… może uda się je odłożyć jeszcze chociaż na kilka dni…