Archiwa tagu: latanie samolotem z niepełnosprawnym dzieckiem

Kto pyta nie błądzi… trochę o lataniu

Opublikowany przez
4

Myślałam, że o lataniu z Julcią wiem już wszystko, że z zamkniętymi oczami mogę robić rezerwację i wybierać wszystkie potrzebne dla osoby niepełnosprawnej opcje, ba, radziłam nawet na blogu jak trzeba to zrobić.
Myślałam.
A zamiast myśleć za dużo, powinnam się upewnić i zapytać.
Nie zapytałam, i to, co wydawało mi się mało istotne, znacznie skomplikowało cały proceder.

A chodzi o rodzaj asysty dla osoby niepełnosprawnej, jaką się wybiera rezerwując lot. Linia Ryanair ma ich sporo do wyboru i okazuje się, że trzeba bardzo uważać którą się zaznaczy. I nie jest to wybór z tych czarno-białych – czyli pomoc potrzebna albo nie, tutaj odcieni szarości jest sporo…

Zaznaczyłam, że wózek, że własny, że osoba samodzielnie się nie porusza i wybrałam pomoc „w przejściu przez terminal do bramki wejścia na pokład”.
I to był błąd.
A pomyślałam sobie: nie będziemy stać i czekać na samochód z windą i sami sobie Julcię po schodach do samolotu wniesiemy. Ułatwimy Panom/Paniom z obsługi, życie 🙂 Im może owszem ułatwiliśmy, ale sobie zdecydowanie nie 🙂 A chciałam, żeby było szybciej i prościej…
Otóż nie było.
Zdębiałam, kiedy po automatycznym przydziale miejsc okazało się, że Julcia siedzi sobie osobno, z daleka ode mnie i z nieco mniejszego daleka od Damiana. Okazało się bowiem, że, zdaniem linii lotniczych, skoro Jula nie potrzebuje pomocy przy wejściu do samolotu, nie potrzebuje też opiekuna siedzącego obok niej.
I tak oto, mojej nie umiejącej samodzielnie siedzieć córce, zarezerwowałam całkiem samodzielny lot 🙂
Tak to jest kiedy idzie na skróty…

Zostać tak oczywiście nie mogło, więc natłumaczyłam się Pani na infolinii i czacie na żywo, że wiem, że mój błąd, ale musi być to zmienione bo czegokolwiek nie wymyślę, Julcia sama siedzieć nie będzie.

W efekcie dwa razy zmieniano nam rezerwację, ale w końcu jest tak jak ma być.

Przeczytałam też: W wypadku gdy osoba o ograniczonej możliwości poruszania się podróżuje z osobą towarzyszącą dołożymy wszelkich starań, aby ta osoba zajmowała miejsce obok pasażera.
I tego się trzymam 😉

I jakkolwiek wiem, że to mój błąd, to jednak moim zdaniem, opcje do wyboru przy rezerwacji są mało czytelne i za mało szczegółowo opisane. Żeby poznać szczegóły trzeba przeczytać regulamin, gdzie są kody asysty. Dopiero po jego przeczytaniu wiedziałam, że potrzebuję – ( uwaga 😉 ) – kod WCHC „Pasażer wymaga pomocy w przeprowadzeniu wózka przez terminal lotniska (wylot/przylot) do stopni samolotu. Wymagana jest pomoc podczas wwiezienia podnośnikiem na pokład samolotu i zwiezienia z pokładu”.

podróże małe i duże…samolot.

Opublikowany przez
1

Samolot – szybko, wygodnie i… wysoko 🙂 Babcia i Dziadek Julci mieszkają w Anglii więc Jula z lataniem jest już oswojona. Dla nas jest to najwygodniejszy środek transportu przy tak dużej odległości i ponieważ latamy z Julą już czas jakiś, chciałam podzielić się z Wami spostrzeżeniami i poradzić na co zwracać uwagę przy lotach z osobą niepełnosprawną.

Jak kilka lat temu lecieliśmy pierwszy raz i Julcia była mała, jej niepełnosprawność nie miała dużego wpływu na sposób rezerwacji oraz sam lot. Była traktowana jak dziecko z tą różnicą że mimo iż dzieci powyżej 3 roku życia muszą siedzieć osobno, ona mogła siedzieć ze mną na kolanach, przypięta dodatkowym pasem do mojego.
Wydawało mi się wtedy że nie potrzebuję nic więcej. Teraz wiem, że nie do końca. Głównie ze względu na wózek. Nie zaznaczając przy rezerwacji biletów, asysty dla osoby niepełnosprawnej, po pierwsze musiałam go znieść po, bardzo stromych, schodach na płytę lotniska, a potem zostałam z wózkiem przy schodach do samolotu i, trzymając Julcię na rękach, musiałam drugą ręką go złożyć, żeby mógł być zabrany pod pokład samolotu.
Leciałyśmy wtedy same, także nie miałam nikogo do pomocy. Nie polecam.
Ale podróże kształcą 🙂
teraz już wiem co trzeba zrobić, choć i tak czasem bywa, że napotykamy na niespodziewane trudności.
Najważniejsze – zaznaczyć przy rezerwacji biletów asystę dla osoby niepełnosprawnej z opcją pomocy w wejściu na pokład samolotu i, w zależności od potrzeby, ze swoim lub lotniskowym wózkiem.
Polecam zostać przy swoim.
Zaznaczenie asysty sprawia że na lotnisku trzeba są pojawić 2 godziny przed odlotem i od razu zgłosić że taka pomoc jest zaznaczona w bilecie. I od tego momentu bywa różnie, w zależności od lotniska.
Muszę przyznać że w Gdańsku jest rewelacyjnie pod tym względem. Świetna organizacja i wszyscy wszystko wiedzą. Od momentu zgłoszenia się na lotnisku, pojawiło się dwóch sympatycznych panów, którzy od tej pory wzięli nas w opiekę, przeprowadzając osobną ścieżką przez odprawy, bramki i w rezultacie prowadząc do windy którą zjechaliśmy na płytę lotniska. Tam podjechał specjalny samochód z windą, która zawiozła nas prosto do wejścia samolotu. Tak oto wygodnie dotarliśmy do naszego siedzenia (siedzenia dla osób z asystą i opiekuna są wcześniej zarezerwowane i są w tylnej części samolotu) a wózek został zabrany pod pokład.
Oczywiście nie ominęła nas żadna odprawa ani przechodzenie przez bramki i dokładna kontrola, z tą różnicą że nigdzie nie staliśmy w kolejkach a wózek był oczywiście sprawdzany bez konieczności wyciągania z niego Julci.
Sam lot – zależy od tego jak kto znosi latanie, jest bardzo przyjemny. Ja lubię (może poza startem…) 🙂 Jula też, lot do Anglii trwa dwie godziny i mija bardzo szybko 🙂 Jula teraz ma oczywiście osobne siedzenie, jest już za duża na siedzenie na kolanach 🙂 pasy bezpieczeństwa, które są przy fotelu, wystarczają aby, mimo że nie umie sama siedzieć, nie zsuwała się z siedzenia, pomocna jest też torba pod nogami 🙂

Pozostaje zająć się czymś relaksującym i cieszyć lotem 🙂

Jak wspomniałam, mimo, pozornie przygotowania na każdą ewentualność, zawsze coś zaskakuje, niekoniecznie pozytywnie…
Chwaliłam lotnisko w Gdańsku gdyż w porównaniu z no Leeds w Anglii, gdzie lądowaliśmy, organizacja jest zdecydowanie lepsza. W Leeds po wylądowaniu, zanim zdążyliśmy zareagować, wózek został zabrany razem z bagażem na taśmę do sortowni bagażu, a ponieważ wózek inwalidzki, oferowany przez lotnisko, nijak nie nadawał się dla Juli, po przejechaniu do terminala windą która zabrała nas z samolotu, trzeba było nieść Julcię przez cały terminal na rękach…
Potem już się zorientowałam dlaczego się tak stało i nie do końca była to wina pracowników lotniska. Po prostu Julci wózek nie wygląda jak inwalidzki, szczególnie złożony, wtopił się tło wózków dziecięcych które są oddawane z bagażem i został z nimi zabrany.
Pracownicy tak uparcie twierdzili że w luku nie został żaden wózek inwalidzki- że zaczęłam się bać że został w Polsce…
Ale nie został:)
I znowu – podróże kształcą – więc jak lądowaliśmy z powrotem w Polsce, od razu powiedziałam jakiego wózka należy szukać i że chcę go mieć pod samolotem.
I był 🙂

Wysokich lotów! 🙂

latanie, latanie…

Opublikowany przez
3

Latanie jest stresujące (zazwyczaj) bo ludzie do latania stworzeni jednak nie są… podwójnie stresujące jest zapewne latanie z małym dzieckiem, a kiedy owe dziecko jest niepełnosprawne stres jest poczwórny co najmniej…
To oczywiście moje odczucia gdyż za często nie latam („za często” jest tu nawet nieco zbyt ambitnie użytym sformułowaniem…) i z takimi też borykałam się przy naszym planowanym wczorajszym przylotem do moich rodziców do Wielkiej Brytanii.
Sytuacji nie polepszał wcale fakt iż mam za sobą jeden lot z Julcią, kiedy to 5 lat temu też lecieliśmy do Anglii i to co zapamiętałam z tego lotu to zamieszanie, pchanie się do bramki, wspinanie na schody do samolotu z Julą na rękach, przepychanie do miejsc w samolocie i tłumaczenie pani stewardesie dlaczego Julka nie może siedzieć osobno mimo że ma skończone 3 latka…
Teraz Jula jest pięć lat starsza i perspektywa biegania z nią na rękach i podobne przepychanki powodowały że żołądek wywracał mi się do góry nogami na samą myśl o tym co nas czeka.
I nagle okazało się że zupełnie nie mieliśmy się czym przejmować a Julcię przenieść musiałam tylko w samym już samolocie od drzwi samolotu do naszych siedzeń.
Ale od początku (postaram się szybko i na temat), a to początek właśnie jest najistotniejszy gdyż już przy rezerwacji biletów wybrałam przy Julci bezpłatną opcję „pomocy specjalnej” będącej w efekcie asystą wydelegowanego pracownika lotniska dla osoby niepełnosprawnej.
I to okazało się rozwiązaniem wszystkich naszych wcześniejszych obaw.
Przy bramce od razu pojawił się przy nas miły i wesoły Pan, który zjechał z nami windą na płytę lotniska i przeprowadził przez tłum ludzi czekających na wejście do samolotu. Jula cały czas oczywiście była w wózku.
Specjalną windą wjechaliśmy następnie do pojazdu który zawiózł nas ten w sumie już nieduży kawałek do samego samolotu, podjeżdżając pod wejście ewakuacyjne od strony przeciwnej do tej gdzie wsiadali pasażerowie.
Tam czekaliśmy chwilkę aż wszyscy wsiądą (chyba wyglądałam na zaniepokojoną bo Pan od razu zapewnił że dla nas miejsca są zarezerwowane, co mnie dodatkowo zaskoczyło, bo nie zaznaczałam takiej opcji wykupując bilet).
Po chwili czekania i rozładowujących atmosferę żartach pana asystenta z cyklu „a gdzie w ogóle Państwo lecą?… nie zdarzyło mi się nigdy pomylić samolotów ale kiedyś musi być ten pierwszy raz… 🙂 ) drzwi owego dziwnego pojazdu się otworzyły i prosto przed nami znajdował się kawałek rampy łączącej go bezpośrednio z wejściem do samolotu. Przejechałam z Julcią cały czas siedzącą w wózku (i niestety trochę zestresowaną uruchomionymi już niektórymi dosyć głośnymi urządzeniami samolotu), do środka samolotu i dopiero tutaj zabrałam ją na ręce i zaniosłam na miejsce, a wózeczek Pan zabrał do luku bagażowego.

Prosto, miło, sympatycznie i bez problemu.

Całkiem możliwe Ameryki nie odkryłam i to powszechnie wiadoma i normalna rzecz, ale do konieczności takiej asysty nie byłam początkowo przekonana, bo Jula nie jest jeszcze taka duża i „jakoś tam sobie byśmy poradzili” ale teraz już wiem że nie ma innej opcji – lotnisko proponuje pomoc to trzeba z niej korzystać, więc jeżeli ktoś z Was planuje lot z dzieckiem niepełnosprawnym to nie zastanawiajcie się nawet.

Dodam jeszcze że jestem dumna z Julci która cały lot (prawie 2 godziny) przesiedziała na swoim miejscu prościutko, przypięta tylko pojedynczym pasem na biodrach, takim standardowym jak to w samolocie, nóżki miała zgięte w kolankach, stópki oparte na torbie i oglądała sobie na przeciwko bajeczkę w postawionym na stoliku tablecie ani razu się nie zsuwając i nie opadając na boki.
I nagle uświadomiłam sobie że że mogę sobie spokojnie czytać obok na swoim siedzeniu, a Damian robić zdjęcia przy oknie podczas gdy nasz szkrabek ot tak po prostu siedział sobie na swoim fotelu cały lot śmiejąc się z filmu o pieskach 🙂

pozdrawiam z zachmurzonej Wielkiej Brytanii 🙂